تو می گریستی؟

تو می گریستی

شب بود
وتومی گریستیوصدایی گفت:
بانوی صبر!
تندیس استقامت !ازچه می گریی؟
سوگ پدر آیا چنان لطمه ای بر کوه استوار دلت وارد کرده ،
که چشمه چشمه اشک از آن می جوشد ؟
تومی گریستی ،
وگریه ات می گفت ،
که نه !

بانوی آسمان !
به بالا چون ستارگان و به روشنی چون ماه !
گریه ات سوگواری ستمی است که برشویت رفته؟
خانه نشینی آفتاب را برنمی تابی؟
تو می گریستی وگریه ات میگفت که نه !

سیب بوستان بهشت !
گل آروزی پیامبر!
مالک باغها یآسمانی !
گریه ات غمنامه ی غصب باغستانی زمینی که نیست!
وتومی گریستی ،وصدایی گفت:

بانوی آب ها!
دریای مواج گوهر آفرین !
از آن آتش که نااهلان برقدمگاه جبرئیل افروختند،
ابری از دلت برخاست که در آسمان چشمانت باریدن گرفته ؟
تو می گریستی،
و گریه ات می گفت که نه!
گریه ات از آسمان است،
به نجوای فرشتگان ماند ،
که سرکشی غافلانه مردمان را به اعتراض برخاسته باشد.
اندوه پیامبران به جان ،
وشکوه رسولانش در نهان!
گریه ات درد پهلو وبازو نیست !
رنج عشق در خویش دارد .
واشک هایی که به رنگ خداست
بر گونه های پریده رنگت می دود.
تومی گریستی و صدایی می آمد :
بانوی خدا سوگوار پرستش است .
دلمشغول آنکه خدا،به میمنه خداییش ،
وبه یگانگی توحیدش ،
پرستیده نشود.
مردمان گوساله سامری بسازند وبرمرکبی بتازند ،
که در وادی حیرتشان به زیر افکند،
هزار سال در بیابان تمنا سرگشته بمانند ،
دروازه های سرزمین هدایت ،
پیش رویشان بسته باشد ،
وکلید ورود را نیابند ،
مشرکانه هزاردسته شوند،
تابردری که بسته غفلت آنهاست مشت بکوبند .
ونه مهر بانی دستهای پینه بسته ی تو ،
نه مهرورزی دل خسته ی تو ،
دست های بیعت شکن مردمان را شکسته برنمی تابد .

بانوی عبادت ،
گریه ات سوگواری توحید باوری است ؟
وتو می گریستی،
و گریه ات می گفت که آری!
هزار سال گذشته بود وتو می گریستی ،
وصدایی می گریست ...